dhj62022
Sëmundja hepatike te diabetikët dhe lidhja me mutacionet gjenetike
Një mutacion gjenetik i lidhur me sëmundjen hepatike, veçanërisht një mutacion pikash në gjenin për proteinën rregullatore të glukokinazës (GCKR), mund të sjellë nivele të ndryshme rreziku në varësi të faktit nëse individët kanë diabet ose jo, sipas një studimi të publikuar në Cell.
"Lidhja e mutacionit të proteinës rregullatore të glukokinazës (GCKR)-rs1260326 me steatozën hepatike jo alkolike (NAFLD) është debatuar gjerësisht", shpjegon autori i parë i studimit Masaki Kimura nga Qendra Mjekësore e Spitalit të Fëmijëve në Cincinnati në SHBA. "Ky mutacion duket se mbron pacientët nga diabeti dhe sëmundja renale kronike, por shoqërohet me një rrezik në rritje për NAFLD-në dhe sëmundje të tjera", vazhdon ai.
Me variantet e njohura gjenetike është e mundur të shpjegohet vetëm një përqindje e vogël e rrezikut për zhvillimin e NAFLD-së dhe steatohepatitit joalkoolik (NASH), i cili mund të arrihet pikërisht si rezultat i NAFLD-së. Për më tepër, ekzistojnë mosmarrëveshje midis studiuesve për rëndësinë e disa mutacioneve.
Në studim, organoidet e mëlçisë, në thelb versione në miniaturë të organit, u krijuan nga qelizat e 24 donatorëve. Furnizimi me acide yndyrore shtesë çoi në akumulimin e yndyrës, inflamacionin dhe rezistencën ndaj insulinës, të cilat gjenden te pacientët me NASH. Studiuesit më pas vazhduan të analizojnë lidhjen midis varianteve gjenetike dhe karakteristikave organoidale, duke arritur në përfundimin se rreziku për NAFLD/NASH i lidhur me mutacionin (GCKR)-rs1260326 në model ishte shumë i lartë.
Organoidet që mbartin 2 kopje të mutacionit nxirrnin yndyrën nga mjedisi në mënyrë më efektive, gjë e cila mund të shpjegojë pse mutacioni mund t'i bëjë njerëzit të kenë një mëlçi të yndyrshme. Analiza e të dhënave të pacientëve tregoi se nivelet e inflamacionit te njerëzit me NASH dhe diabet ndryshuan në varësi të faktit nëse mutacioni ishte i pranishëm apo jo.
Konkretisht, nivelet e inflamacionit ishin të larta te individët me 2 kopje të gjenit me mutacion ndërsa ishin të ulëta te ata pa mutacion. Ai gjithashtu tregoi se trajtimi me metforminë funksionoi vetëm te pacientët pa kopje të mutuara të gjenit.
Për më tepër, funksioni i organoideve që mbartin mutacionin në 2 kopje të gjenit u përmirësua nga trajtimi i kombinuar me nikotinamid ribozid dhe nitazoxanide. Rezultatet që, siç thotë Kimura, sugjerojnë një qasje të re terapeutike që mund të ketë një ndikim konkret në jetën e njerëzve me diabet me mutacion gjenetik, të cilët nuk reagojnë ndaj barnave standarde.
Cell 2022. Doi: 10.1016/j.cell.2022.09.031.
https://doi.org/10.1016/j.cell.2022.09.031