sht132023
Steatohepatiti. Disa teste jo-invazive mund të shmangin biopsinë
Rezultatet e një studimi të botuar në Nature Medicine dhe drejtuar nga Arun Sanyal nga Shkolla e Mjekësisë në Universitetin e Commonwealthit të Virxhinias, kanë treguar efektivitetin e pesë testeve jo-invazive për sëmundjet e mëlçisë si steatohepatiti i lidhur me mosfunksionimin metabolik ose MASH, duke hedhur kështu një hap drejt miratimit rregullator të këtyre testeve.
"Aktualisht, diagnostikimi i MASH-it në fazë të hershme kërkon një biopsi të mëlçisë, e cila është një proces i dhimbshëm, invaziv dhe i kushtueshëm. MASH-i vazhdon të mbetet një sëmundje serioze edhe pasi mëlçia fillon të shërohet, rrit rrezikun për cirrozë, kancer të mëlçisë dhe vdekje, duke lënë shpesh transplantin si opsionin e vetëm të trajtimit për pacientët. Pacientët nuk shfaqin simptoma deri në fazat e avancuara të sëmundjes, kur fillojnë të zhvillojnë cirrozën. Nuk ka trajtime të miratuara nga FDA-ja", shpjegojnë autorët. Testet e bioshënjuesve u krahasuan me masat standarde. Çdo test bioshënjuesi që plotësonte ose tejkalonte performancën e testeve aktuale laboratorike u vlerësua për përdorim në diagnostikimin e MASH-it dhe kushteve të lidhura me të në më shumë se 1000 pacientë që morën pjesë në studim.
Ekspertët besojnë se kryerja e testeve të sakta të bioshënjuesve për MASH-in në vend të biopsive të mëlçisë mund të inkurajojë pacientët të marrin pjesë në studimet e ardhshme klinike. Përdorimi i testeve jo-invazive gjithashtu mund të zvogëlojë ndjeshëm kostot e një kërkimi të tillë, duke rritur interesin për zhvillimin e medikamenteve.
"Këto gjetje na sjellin një hap më afër disponueshmërisë së testeve të thjeshta me bazë gjaku që mund të përshkruhen në çdo mjedis klinik dhe mund të lehtësojnë aftësinë tonë për të identifikuar pacientët që janë më të rrezikuar nga efektet negative dhe për t'i drejtuar ata në drejt terapisë. Ata do të shërbejnë gjithashtu si bazë për prognozën, monitorimin e sëmundjes dhe zhvillimin e bioshënjuesve të përgjigjes ndaj trajtimit", përfundojnë autorët.
Nature Medicine 2023. Doi: 10.1038/s41591-023-02539-6
https://doi.org/10.1038/s41591-023-02539-6