tet12024
Sëmundja renale kronike. Publikohen të rejat e fundit për trajtimin dhe menaxhimin
Një metaanalizë e rëndësishme e kryer nga një ekip ndërkombëtar studiuesish të udhëhequr nga Sunil V. Badve nga Universiteti i Uellsit të Ri Jugor në Australi, ka vlerësuar sigurinë afatgjatë të frenuesve të prolil hidroksilazës të faktorit induktues të hipoksisë (HIF) te pacientët me sëmundje renale kronike. Rezultatet, të publikuara në revistën NEJM Evidence, nuk treguan dallime domethënëse në në ngjarjet e padëshiruara kardiake (MACE) midis pacientëve të trajtuar me HIF-PHI dhe atyre të trajtuar me agjentë stimulues të eritropoezës (ESA) ose placebo.
Rëndësia e këtij studimi qëndron në nevojën në rritje për alternativa terapeutike për aneminë te pacientët me sëmundje renale kronike, një gjendje që zakonisht trajtohet me ESA, barna të cilat, edhe pse efektive, paraqesin rreziqe të mundshme kardiovaskulare. HIF-PHI, barnat e gjeneratës së re të administruara në rrugë orale, veprojnë duke stimuluar prodhimin endogjen të eritropoietinës dhe duke përmirësuar transportin e hekurit, dhe kanë si synim reduktimin e këtyre rreziqeve. Megjithatë, pasiguria në lidhje me sigurinë afatgjatë kardiovaskulare të këtyre barnave e ka kufizuar deri tani miratimin e tyre të gjerë.
Metaanaliza përfshiu 25 prova të përzgjedhura në mënyrë rastësore në të cilat morën pjesë 26,478 pjesëmarrës. Pacientët u ndanë në dy grupe kryesore: ata që vareshin nga dializa (13,230 pjesëmarrës) dhe ata që nuk vareshin nga dializa (13,248 pjesëmarrës). Të dhënat nuk gjetën dallime të rëndësishme në rrezikun për MACE midis HIF-PHI dhe SAH si te pacientët në dializë ashtu edhe te ata jo në dializë.
Në fund, studimi sugjeron që përdorimi i HIF-PHI te pacientët me sëmundje renale kronike, pavarësisht nëse varen nga dializa apo jo, duket se ka një profil të ngjashëm sigurie kardiovaskulare me atë të ESA-ve. Megjithatë, nevojiten studime të mëtejshme, veçanërisht studime të dyfish të verbër me krahasues aktivë, për të konfirmuar sigurinë afatgjatë të këtyre medikamenteve.
NEJM Evid 2024. Doi: 10.1056/EVIDoa2300189
http://doi.org/10.1056/EVIDoa2300189