kor92024
Obeziteti. Udhëzimet e reja të EASO mbi diagnostikimin dhe menaxhimin e tij. Ja, kriteret
Diagnostikimi dhe menaxhimi i obezitetit nuk mund të varet vetëm nga indeksi i masës trupore (BMI), parametër ky që përjashton shumë individë të cilët mund të përfitojnë nga trajtimi i obezitetit. Shoqata Evropiane për Studimin e Obezitetit (EASO) ka prezantuar një skemë për diagnostikimin, stadifikimin dhe menaxhimin e obezitetit te të rriturit, e cila është publikuar në Nature Medicine. Kjo qasje e re merr në konsideratë zhvillimet më të fundit në këtë fushë, përfshirë edhe gjeneratën e re të barnave kundër obezitetit.
Edhe pse obeziteti njihet si sëmundje shumëfaktoriale, kronike, recidivuese dhe jo e transmetueshme, e karakterizuar nga një akumulim jo normal dhe/ose i tepërt i yndyrës në trup, diagnostikimi shpesh bazohet në vlerat e pragut të BMI, duke anashkaluar rolin e shpërndarjes dhe funksionit të indit adipoz në ashpërsinë e sëmundjes.
"Një risi shumë e rëndësishme e skemës sonë lidhet me përbërësin antropometrik të diagnozës. Baza e këtij ndryshimi është të pranuarit se vetëm BMI, nuk mjafton si kriter diagnostikues dhe se shpërndarja e yndyrës në trup ka një efekt të konsiderueshëm në shëndet", shprehen autorët. Në veçanti, akumulimi i yndyrës abdominale lidhet me shtimin e rrezikut për komplikacione kardiometabolike dhe përbën një përcaktor më të fuqishëm sesa BMI në zhvillimin e sëmundjes, edhe për ata individë me BMI më të vogël se vlerat standarde për diagnostikimin e obezitetit (BMI 30). Skema e re evidenton rëndësinë e yndyrës viscerale, si faktor rreziku për shëndetin, edhe te individët me BMI të ulët dhe pa manifestime klinike evidente.
Përfshirja e individëve me BMI 25-30 kg/m2, por me një shtim të yndyrës abdominale dhe prani të ndërlikimeve mjekësore, funksionale, apo psikologjike të mundshme në identifikimin e obezitetit, redukton rrezikun për nëntrajtimin e këtij grupi pacientësh.
Autorët theksojnë se shtyllat e trajtimit të obezitetit janë në një linjë me udhëzimet aktuale, duke përfshirë ndryshimet në sjellje, si terapia ushqimore, aktiviteti fizik, reduktimi i stresit dhe përmirësimi i gjumit. Këtyre mund t'i bashkohet edhe terapia psikologjike, barnat për obezitetin dhe procedurat metabolike, apo bariatrike. Megjithatë, komiteti drejtues u shpreh se udhëzimet aktuale të bazuara në evidenca klinike, e përjashtojnë përdorimin e barnave për obezitetin, ose procedurat metabolike/bariatrike te pacientët me ngarkesë të lartë të sëmundjes nga obeziteti, por me BMI të ulët. Për këtë arsye, ata propozojnë që përdorimi i barnave për obezitetin të merret në konsideratë për pacientët me BMI 25 kg/m2 e lart, me një raport jetë-gjatësi 0.5 e lart dhe me prani të komplikacioneve, pavarësisht nga vlerat e BMI.
"Kjo deklaratë mund të shihet edhe si një apel ndaj shoqërive farmaceutike dhe enteve rregullatore, në mënyrë që ata të përdorin kritere më gjithëpërfshirëse ndaj stadifikimit klinik të obezitetit dhe më pak ndaj metodave tradicionale të BMI, në momentin që projektohen studime të ardhshme klinike me barna për obezitetin", pohojnë autorët.
Së fundi, theksohet se nevojitet më shumë një plan trajtimi botëror afatgjatë ose për të gjithë jetën, krahasuar me reduktimin afatshkurtër të peshës trupore.